می روم از رفتنم دلشاد باش

باید فراموشت کنم چندیست تمرین میکنم 

من می توانم ! می شود ! آرام تلقین میکنم 

حالم، نه اصلا خوب نیست، تا بعد، بهتر می شود 

فکری برای این دل آرام غمگین میکنم 

من می پذیرم شکست خویش را 

می روم از رفتنم دل شاد باش !!! 

خود را برای درک این، صد بار تحسین میکنم 

کم کم ز یادم می روی این روزگار و رسم اوست ! 

این جمله را با تلخی اش صد بار تضمین میکنم.

رفتم، مرا ببخش و مگو او وفا نداشت 

راهی بجز گریز برایم نمانده بود 

این عشق آتشین پر از درد و بی امید 

در وادی گناه و جنونم کشانده بود